Janusz Kurczab

Dodano: Czwartek, 14 maj 2015 / Ilość wyświetleń: 3960Niedawno odeszła wybitna postać polskiego himalaizmu. Janusz Kurczab był wyjątkową postacią – nie tylko ze względu na swoje górskie osiągnięcia. Był również pisarzem, który ukazał tysiącom polskich czytelników góry – od Tatr po Himalaje. Jego książki – m.in. „Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie”, „Na szczytach Himalajów, czy „Himalaje Nepalu” były Biblią wielu pasjonatów gór. Był również kronikarzem pokolenia Lodowych Wojowników – himalaistów, którzy dokonali serii pierwszych zimowych wejść na ośmiotysięczniki. Poprzez swoją działalność pisarską, publicystyczną, dziennikarską i archiwistyczną stał się łącznikiem pomiędzy minioną złotą dekadą polskiego himalaizmu i nową epoką działalności górskiej.

Z wykształcenia był trenerem alpinizmu. Wspinał się w latach 1957-1996. Miał w dorobku wiele pierwszych przejść tatrzańskich, m.in. sławnym Filarem Kazalnicy (1962 r.). Był aktywny również w Alpach, gdzie m.in. dokonał pierwszego zimowego przejścia Wielkim Filarem Narożnym Mont Blanc (pierwsze zimowe przejście, 1971 r.) i w górach najwyższych. Kierownik 6 wypraw w Hindukusz, Karakorum i Himalaje Nepalu, w tym wyprawy, podczas której zdobyto dziewiczy szczyt Shisparé (7619 m) i narodowej  na K2 (8611 m). W latach 1955-1973 uprawiał szermierkę. Wielokrotny mistrz Polski w szpadzie, uczestnik XVII Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960 r.). Trzykrotnie odznaczony Złotym Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (w szermierce i alpinizmie). Był autorem wielu książek górskich i przewodników. Od samego początku mocno zaangażowany w pracę nad rozwojem projektu Centrum Górskiego Korona Ziemi w Zawoi a zwłaszcza w pracę pierwszego w Polsce Centralnego Archiwum Górskiego, którego został dyrektorem.

Był wyważonym, rozsądnym, racjonalnie myślącym i analizującym kierownikiem wypraw w góry wysokie. Złota dekada polskiego himalaizmu pamięta 2 wielkich „wodzów” słynnych górskich ekspedycji, podczas których zdobywano zimą ośmiotysięczniki, lub wspinano się na nie latem, ale nowymi, bardzo trudnymi drogami. Byli to Andrzej Zawada i Janusz Kurczab.

Kurczab był również „chodzącą encyklopedią” gór i alpinizmu. Profesjonalnie i z pasją przez lata archiwizował wszystkie dokonania Polaków w górach świata. Wielu polskich himalaistów zdeponowało u niego swoje materiały z wypraw (zdjęcia, zapiski) wiedząc, że u Kurczaba jest dla nich najlepsze miejsce. Że zostaną skatalogowane, zdigitalizowane, posegregowane, i posłużą jako materiał do kronik dokonań polskich wspinaczy w światowy himalaizm.

W ostatnich miesiącach cierpiał na ciężką chorobę, mimo to miał plany, pracował w miarę możliwości, był zaangażowany w działalność Centralnego Archiwum Górskiego, które powstało przy Centrum Górskim Korona Ziemi w Zawoi. W Zakopanem był jeszcze ostatniej jesieni, podczas Spotkań z Filmem Górskim.

25 kwietnia podczas VIII Spotkania Przyjaciół Kasprowego Wierchu prezydent RP Bronisław Komorski odznaczył pośmiertnie Janusza Kurczaba Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju sportów wysokogórskich i promowanie imienia Polski w świecie.